Stilte

Vanuit Benevise trokken we in min of meer rechte lijn naar Chaumailloux. Na de klim tot de herdershut van Tussac ligt er amper een pad en al helemaal geen wegwijzers. We vielen van het ene aah in het andere ooh moment: weilandjes vol orchideeën, het uitzicht op de canyon van Archiane waar we gisteren waren, de besneeuwde toppen van de Alpen, ... De enige wegwijzers waren bakens die herders een eeuw of twee geleden hadden achtergelaten. Een topkruis, enkel reusachtige steentorens, schuilhuisjes uit gestapelde stenen die "borie" genoemd worden.

De Vallei van Bénevise tijdens de klim naar Tussac.

Terugkijken naar de Grand Canyon en de Vire de Sambardou gisteren en de Glandasse eergisteren.

Hauts Plateaux op hun mooist.

Borie. Je kan er met 2 à 3 mensen gehurkt in schuilen. Minimalisme ten top.

Eens we het klassieke GR-pad bereikten kwamen we andere groepjes tegen. Dagstappers of mensen die een tent meenamen. Gelijk hadden ze, de Tête de Chevalliere is een machtig uitzichtspunt op de Alpen ver weg en de twee sterren van de Vercors - Mont Aiguille en Grand Veymont - vlakbij.

's Avonds worden we verwend. De Cabane de Chaumailloux is recent vernieuwd, er zitten twee kuddes steenbokken vlakbij, het is bijna windstil zodat we buiten kunnen eten, plaats zat. Het is de eerste keer dat ik zoveel steenbokken kon zien (vijftig a zestig) terwijl ze rustig hun ding doen. Grazen, af en toe een schijngevecht en wat rotsacrobatiek bij de kudde pubers, wat liggen herkauwen, eens goed tegen een dennenboom wrijven om die plukken wintervacht kwijt te raken, wat later ook oefengevechtjes bij de kudde mannetjes...

Twee iconen : de steekbokken en de Mont Aiquille.

40-tal volwassen mannetjes.

Interieur van de vernieuwde Cabanne de Chaumailloux