Steentijdpad, herderspad

Die - Col de Vassieux - Col de Chironne 

Zo 15 16 km 1250 m+ 

We besloten om vroeg op te staan. Karolien en Katrien kwamen heel vroeg met de nachttrein en we sloten met de rest aan bij dat vroege uur om tijdens de frissere uren de zuidgerichte helling aan te vatten.

Stukje langs de rivier, stukje asfalt, stukje min of meer vlak tot in het nevenvalleitje van Quint.

Dan kwam de gevreesde klim, 750 m stijgen op wat een oeroud pad is met wortels ergens in de steentijd, 4000 a 5000 jaar geleden. Maar ook warm. En met een verfrissende bron bijna op het einde.

De picknick en siësta was op een van de geliefde plekjes, op een bivakweitje met heerlijk uitzicht en met precies de juiste verhouding zon en schaduw. Veel vlinders ook. En de passage van veel vale gieren. 

Dan was het de tijd aan de vele herderspaden die horen bij de Bergerie de Chironne. De herder bleek al aangekomen. Een koleriek mannetje dat ons verweet dat we met 4 à 5 l per persoon zijn schapen zonder water zetten. De eerste keer lieten we het van ons afglijden. De tweede keer haalden we een prop oude plantenresten weg zodat de tweede waterbak eindelijk naar de derde kon overlopen in plaats dat het water wegliep naar het gras. De schapen zijn welkom. 

Leen en ik deden nog een extraatje. De rest had geen zin of wilde zich nog wat sparen. De But de Nève, zo'n 250 m boven onze bivakplek. Een heerlijke uitzichtsberg die precies in het centrum van de Vercors lijkt te liggen. Met een fraaie noordgraat, waarop dat "ik-zweef-boven-alles" gevoel nog even doorgaat.

Die, capitale du Bio et locale

Tête de Faisan - Col de Rousset

Autostop naar Die

Za 14

Korte etappe. Het doel was vooral om te kijken waar er reserve bivakplekjes zijn voor als het morgen om allerlei redenen anders moet dan gepland. Onweer, opgedroogde bronnen, herders die plots opduiken met hun patou honden,...

Kort na de middag sta ik te liften. De 5e of 6e auto neemt me mee. En zet me precies af waar ik eigenlijk wilde : bij de lokale bio supermarkt. Heerlijk onbekende productjes van lokale bedrijfjes bijeenzoeken. En nog wat genieten van de airco.

Beetje bij beetje zie ik de hele groep waarmee we morgen aan een 7 daagse bivaktocht doen. Ze waren wild enthousiast over het enorme aanbod op de zaterdag morgen markt. 

Geen foto's blijkbaar ...

De Hauts Plateaux dwarsen

Roche Rousse - La Chau - Pré Peyret - Tête de Faisan

Vr 13 13 km 550 m+

Vandaag was een relaxe etappe. Natuurlijk na de de afdaling vanuit mijn top-bivakplek (letterlijk en figuurlijk). Gewoon langs het GR pad kilometers maken, beetje klimmen en dalen. Toch is dat pad nieuw, ik deed het nog nooit (of misschien wel als puber, op mijn allereerste bivaktocht ooit, met een neefje, ik herinner me niet veel van het landschap, wel veel van ons gebrekkig materiaal en de vele kleine ruzietjes).

Het blijft vreselijk warm voor juni. De liters water vliegen erdoor. Water is en blijft het voornaamste onderwerp op de trail. Gelukkig maar, alle gesprekjes bij elkaar heb ik info over alle bronnen die we volgende week met de groep aandoen, toch zeker al de eerste 5 dagen. 

Het laatste uur was weer volledig padloos. Haast niemand doet de Tête de Faisan. Het uitzicht op de monoliet van de Dent de Die, op Die in de diepte, en op die onbekende bergen tussen de Vercors en de Mont Ventoux is nochtans perfect. Alhoewel... is dat normaal gezien. Door het vele vocht in de lucht zijn die verre bergen amper te zien in een nevelfilm.

Ook veel vlinders. Ze zijn superactief, ik krijg ze niet getrokken. Koninginepages, Apollo's, een oranjetipje, een citroentje, een soort die ik niet ken, een gemuteerde nachtvlinder die heel anders vliegt dan de dagvlinders - meer als een mini-straaljagertje. En veel meer, kleinere. 

Ik had niet naar de nieuwsberichten moeten kijken. Wat een puinzooi. Anderzijds, al wat nu gebeurt in die twee landen waar ik lang geleden zo naar opkeek, zag ik aankomen en ik weet maar al te goed dat het hierbij niet stopt. Wat is er nog over van de fameuze joodse humor en relativeringskunst ? Wat is er nog over van de vrijheid en het moreel leiderschap in de Divided States van King Donald ?

Onbekende topjes en colletjes

Le Grand Pot - Balcon Est - Roche Rousse

Do 12 - 14 km 1200 m+

Opstaan, ontbijten, inpakken en direct in T-shirt vertrekken. Het is hier ongewoon warm. Het is nu weer in de Alpen waar we 30 40 jaar geleden in onze pollekes zouden wrijven van geluk... eind juli.

Ik klim snel naar de kam en rijg colletjes en topjes aan elkaar. Sommige hebben naam, de meeste niet. Bij pointe 1979 houd ik het voor bekeken en keer ik terug naar de enige col met een naam, de Pas de la Morta, de enige ook met een iets of wat doenbaar pad. Een wonderlijke reeks richels en trapjes door de verticale rotswanden.

Een eind verder op de Balcon Est, een pad dat tientallen km de Oostrand van de Vercors volgt, pauzeer ik in de Abri de Peyrerousse. Een kleine schuilhut die recent een opknapbeurt kreeg. Goed geïsoleerd, dus aangenaam fris. De enige plek van de dag dat ik andere mensen zie. Een sportieve "fille" die superlicht kampeert en anderhalve etappe op een dag doet. En drie kranige oude "femmes" die eventjes voor de ontspanning 600 m+ deden en terug afdalen. Eén grote overeenkomst in de driehoek van gesprekjes : we hebben allemaal last van de warmte. 

Dan komt het lastige stuk. Bij Ravin de Riondet is de oorspronkelijke balcon est door erosie onbruikbaar. De nieuwe variant is 100 m-, 100m+ en zeker 1 km om.

Ik merk dat de fysiek niet goed is. Gisteren veel beter. Ook krampen in de kuiten en billen. Diagnose s'avonds na wat opzoeken : zouttekort. Ik neem een ORS rescue dosis en hoop dat dat de zaak fixt. 

Na de Col de Berriéve herneem ik het topjes en colletjes hoppen. Plots krijg ik de cadeau van de dag : vlak na de Roche Rousse is een doline met een rest sneeuw, vlak bij een prachtige vlakke plek. Een zalige bivakplek, ondanks de extra corvée om sneeuw te smelten. Tijdens het eten krijg ik gezelschap van twee oudere steenbok mannetjes, met prachtige hoorns.

De Vercors, nog eens

Woe 11 - blitstrein / boemeltrein / bus / benen

Corrençon - Le Grand Pot 

6 km 650 m+

Blijkbaar is de Vercors mijn een van mijn favoriete wandelplekken geworden. Ik vertrek er nog maar eens naartoe, 5e keer nu al. Het is mooi, ideaal voor juni (elders is nog veel sneeuw) en zeer gevarieerd. De helft voor mij nieuwe onbekende paden, de andere helft met een groepje. 

Supersnelle TGV tot Lyon en direct aansluiting op de tragere trein naar Grenoble. Dan sputtert het wat : er zijn maar een paar bussen richting Vercors en die zijn er vooral voor leerlingen en pendelaars. Wachten dus. En storende foutjes met de ticket-verkoop in het station en met de online uurroosters van de bus. En ik die altijd dacht dat het openbaar vervoer rond Grenoble zo fantastisch is...

Uiteindelijk wel, de bus zet met een dik uur later 1000 m hoger en vooral 10 °C frisser af aan het laatste stuk asfalt van Corrençon. 

De laatste stukjes bewoonde - of als je wil - mensgemaakte - wereld vallen weg : het biathlon park, het golfterrein, de laatste hooiveldjes,... in de plaats komt een wild dennenbos met overal rotsblokken of kleine rotskammen. En wat een bloemen. De fameuze lente-orchideeën zijn hier op 1200 m al weer weg, de zomerbloemen laten zich zien. De geuren van de Italiaanse keukenkruiden, akelei, vingerhoedskruid, die paarse bloem waar de eerste apollovlinders op zitten. 

Na ruim een uur ben ik bij de Carette hut. Mooi, kraaknet. Ik kruis hier de eerste andere hikers. Net als ik wegen ze blijven of doorgaan af.

De jongemannen gaan door : ze gaan 100% voor de pizza of iets anders ongezond in Corrençon of Villard-de-Lans. De jongedame blijft en zet haar tentje op het beste bivakgrasveldje dat ik ooit zag. Ik ga hoger, nog een uur verder, naar le Grand Pot ; ik hoop op een mooi uitzicht. 

De Grand Pot (de naam komt van een doline, een grote kom veroorzaakt door een ingestorte grot) is een erg rustieke hut. Weinig licht binnen, veel spullen, een paar heuse bedden ipv. de gebruikelijke beddenbak...

De chaos - zeker in vergelijking met de Carette - stoot me eerst wat af. Maar ik zwicht uiteindelijk toch voor het gemak van het grote bed.

Het uitzicht is grandioos. Maar niet voor op de foto : het is pal west, dus helemaal tegenlicht.