Zo 22 - 16 km - 850 m+ 400 m-
Deze morgen nemen we afscheid na een 5 sterren ontbijt. Alles wat je kon indenken, stond op tafel. Wat een luxe, helemaal iets anders dan het standaard Frans ontbijt.
Dankjewel Paul die eergisteren al naar huis terugkeerde, dankjewel Flor, Stien, Hilde en Sam die vroeg vertrokken en dankjewel Katrien, Karolien en Bert die de camping van Ferme Rony nog wat langer eer aandeden. Jullie waren een eersteklas gezelschap. Bedankt voor de fijne woorden van waardering.
Ik blijf nog twee dagen. Een vervolg dus. Ja, maar door het thema van mijn bivakplek ook een extra aflevering, vooraf, bij mijn allereerste Vercors doorsteek.
De bus dropt me in een lawaaierig en druk Autrans. De aankomst van een trailrunwedstrijd. Met af en toe een sprint om nog één of twee plaatsen op te schuiven in de eindstand.
Er is niet echt een logisch en aangenaam pad, dus volg ik de asfaltweg richting Refuge de Gève tot de alternatieven zich aandienen. Een heel eind verder zijn die er plots met tientallen : de erfenis van de langlaufnummers op de Olympische Spelen van ergens in de vorige eeuw, toen er nog genoeg sneeuw viel op 1200 à 1300 m hoogte.
Eigenlijk wel aangenaam stappen in de koele bossen.
Na een flinke watertapbeurt in Refuge de Gève klim ik naar Pas de la Clé. Ik blijf verder de noordrand van de Vercors volgen. Met af en toe een mooi uitzichtpunt op de Isère en op de brede vlakte van de Rhônevallei. En zowaar de Mont Blanc in de verte.
Eerst wilde ik blijven slapen op de Bec de l'Orient. Een enorme onweerswolk - blijkbaar een warmte-onweder ontstaan in het Centraal Massief - deed me toch van gedachten veranderen. Het avond-theetje was in Camp 3. Dat is een min of meer correcte reconstructie van de hut van 1943 waar een dertigtal ondergedoken jongemannen zich trainden voor het verzet, de Résistance. Nauwelijks voorstelbaar dat deze kleine barak gebruikt werd door 30 man. Het is er tochtig en er is niks van isolatie of kachel. In de winter van 1944 is de groep dan ook verhuisd naar de Refuge de Gève. Bij de bloedige gevechten in juli 1944 speelden ze geen rol ; hoe zouden ze ook met drie geweren en twee pistolen. De groep viel toen uit elkaar en dook opnieuw enkele weken onder tot bij de bevrijding in september 1944.
Bizar om dit te vertellen nu de entourage van King Donald van de Verdeelde Staten van Amerika richting fascime opschuift en de sluimerende conflicten in het middenoosten oppookt tot iets wat een derde wereldoorlog kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten