Ma 16 - 16 km 750 m+
Extraatje : le Plautret
Het weerbericht had wolken en wind voorspeld. Het werd mist en wind. Wat een klamme kille toestand. We hadden duidelijk te hard geklaagd over de hitte.
Ik werd pas wakker om kwart voor acht. Gelukkig was ik de enige langslaper, de rest was in de tent gebleven en Paul en Sam hadden iedereen van warm water voorzien voor het ontbijt. Ik vond dit een prima regeling : de slaap had ik blijkbaar harder nodig dan theetjes of chocomelk.
De mist en loeiharde wind bleven ons deel tot op de middagpauze in Pré Peyret. Geen vale gieren, geen machtig uitzicht, geen lange pauzes.
Bij Pré Peyret hadden we een lange babbel met een Duitser die 6 à 7 maand per jaar rondtrekt met een prachtig wit paard en een muilezel. Wat een leven.
De herder bij Col de Bachassons was vriendelijker. Ook niet gestresseerd : de schapen komen pas aan over 2 weken. En we pakten water bij het kleine tappunt voor wandelaars en niet bij de dikke slang voor de schapen : stukken beter geregeld dan op de vorige bivakplek. Veel deugdelijker materiaal ook.
De Plautret maakte zijn beloftes waar : onvoorstelbaar uitzicht op de verticale kalksteenwand, heerlijk padloos stappen, veel gieren, het ballet van de rotszwaluwen... De gieren deden hier niet hun gewone rondjes op een thermiek maar lieten zich omhoog tillen door de noordenwind die botste op de verticale wand van de Plautret.
We zagen ook dat de mist van de voormiddag een soort föhnwolk was : een wolkenmuur die tot voorbij de bergkam kwam en dan oploste. Ik had dit al eerder eens gezien op de zuidrand van de Vercors. Iets om te onthouden.
Ik begin iedereen in de groep diep te respecteren. Wat een fijne positief ingestelde mensen waarmee ik mag optrekken. En toch allemaal anders. Heerlijk.
