Vr 20 - 17 km - 900 m+ 700 m-
Extraatje Arche des Crocs + la Main
Domper bij het opstaan : de knie van Paul speelt op. De nacht heeft de pijn niet verminderd, in tegendeel. Het heerlijke ontbijt op het terras van de berghut wordt voor mij dus ingekrompen tot een paar minuten. Na wat over en weer praten zijn er twee opties. Ofwel de korte afdaling te voet naar de Col d'Arzelier en liften, ofwel wachten tot de volgende ochtend en met de eigenaars van de Soldanelle naar Grenoble of zelfs Lyon rijden. Paul kiest voor kort doorbijten en kan 's middags al een TGV oppikken richting België.
Wij nemen afscheid van deze prachtige plek en volgen de laatste kilometers van de Balcon Est. Wat een mooi pad, onterecht miskend.
De Col Vert is opnieuw een poort naar een andere wereld. Niet zozeer qua landschap. Het is er drukker, toeristischer. Gedaan met de wilde eenzaamheid van op een hele dag hooguit 2 of 3 andere groepjes of solo trekkers kruisten.
De Roybon hut is groot en lijkt netjes, maar de geur en sfeer wijzen op veel zatte parties ipv. thuiskomen na een dag intense natuurbeleving. Mijn siësta is veeeeeel te kort en ik mis de fut om Sam te bereiken die voor mij onbereikbaar ver weg is in de "alles is zo fantastisch" parallelle wereld. Ik had duidelijk beter moeten uitleggen dat siësta's heilig zijn voor een Bert na een avond berghut met veel te veel geregel en erg laat in de slaapzak. Veeeeeel later dan gepland.
De Sentier Gobert is een prachtig parcours ver boven de tralala van Villard en Lans. Veel trailrunners en dagwandelaars. Bij de Fontaine Froide gooien we alle flessen vol. Voor een bivak op de andere Col : de Col de l'Arc.
We maken met een paar mensen nog een extraatje over smalle paadjes naar een paar geologische rariteiten. De Arche des Crocs is een immense rotspoort die bijna niemand weet liggen. La main is een natuurlijke hand die naar Grenoble zwaait, anderhalve kilometer dieper.
Ondertussen groeien in de verte de onweerswolken aaneen tot een dreigende zwarte wolkenmuur. Mijn pronostiek dat die warmte-onweders, zo typisch voor warme zomerweer, beperkt zouden blijven tot de veel hogere bergen dieper in de Alpen, bleek de juiste. We hielden de regenkleding klaar, maar konden rustig onze laatste vriesdroogzakjes degusteren in een windvrij hoekje onder de Col.
Terug op de Col was er een mooie cadeau : het onweer had alle nevels weggespoeld en alle toppen van Belledonne, Taillefer, Ecrins,... waren haarscherp te zien. In de zachtoranje kleuren van de ondergaande zon natuurlijk. Onmogelijk om dit op foto's te vatten.
Even na zonsondergang valt ook de wind weg. De hele opbouw van wolken over de Alpen en bijhorende wind en onweer 's avonds en vervolgens een rustige nacht, zou vanaf nu iedere dag terugkomen. De normale interactie tussen Rhônevlakte en Alpen (of Po-vlakte en Alpen, of Zwitserse Mitteland en Alpen). Op de Col de l'Arc staan we op een unieke plek, waar je die hele samenhang gewoon ziet. Ik vond het frustrerend dat ik dat niet aan iedereen kon uitleggen. Sam blijft orakelen van winden rond hogedrukgebieden die de regenzone wegwaaien (get real Sam, aan 200 km per uur ?). Ik laat hem doen maar maak me stilletjes zorgen over de kwaliteit van de opleiding dat zoiets essentieel als "bergen als oorzaak van lokaal weer" niet blijft hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten