Eerste deel: ik had me laten verleiden door de kleurrijke beschrijving door de eigenaar van de B&B. Die Sentier Gobert, met zijn prachtige uitzichten, gemzen, wolfsporen... Wild en nauwelijks bezoek... Dus ook nauwelijks gespoord. Na een paar lastige stukjes ben ik er wijselijk uitgestapt. Wat nog zou komen zou veel te gevaarlijk en tijdrovend zijn.
Deel twee was de onvermijdelijke confrontatie met het verzet in 1944. Direct na de landing in Normandië verklaarde het Verzet de Vercors als bevrijd gebied. Dat werkte een aantal weken tot de Duitse troepen een serieuze aanval opzetten. De paar duizend verzetsstrijders, deels ex-militair maar grotendeels bevlogen jonge gasten, met veel te weinig wapens en zonder echte steun van de Amerikaanse of Britse troepen, hadden geen schijn van kans tegen het Duitse leger en de fascistische Franse milities.
Ik volg de weg van Villard naar Valchevrière, die bij de finale Duitse aanval de frontlijn was, hoog boven de gorges de Bourne. De monumentjes vormen hier een Kruisweg. Een poging van katholiek Frankrijk (dat de collaboratie steunde) om het terug goed te maken? Valchevrière is een van de dorpjes die platgebrand werden als represaille. Het is nooit hersteld maar de ruïnes worden beheerd als monument.
Met al die omwegjes was er wel wat vertraging. De laatste 8 km waren dus flink doorstappen om voor donker en avondmaal aan te komen in de Auberge de Roybon. Raquettes op de rugzak en kiezen voor de aangestampte sneeuw van de langlaufpistes bleek de beste formule voor deel drie.
 |
| Als monument bewaard : ruïne van Ferme d'Herbouilly |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten