Veel te warm.

Vassieux - Col de Rousset via Cironne. Het eerste deel is een rustige klim naar de klifrand aan de zuidzijde van de Vercors. We delen het bos hier niet met langlaufers maar met sleehonden. Hier is er nog net genoeg sneeuw om het aangenaam te houden. Had ik al gezegd dat het veel te warm is voor de tijd van het jaar? 's Middags lopen we hier in T-shirt. De sneeuwgrens schuift iedere dag zo'n 50 m hoger. 

Op het tweede deel van de tocht volgen we de klifrand. Daar valt altijd minder sneeuw (of juister, veel van de sneeuw die daar valt, wordt snel weer meegenomen door de wind) en lopen we dus op de rotsen of in het gras. Het uitzicht is minder scherp dan gisteren, maar het blijft genieten. 

Over de middag hebben we eindelijk ons eerste contact met grote beesten: een vijftal gieren vlogen over. Meestal maken we met onze raquettes veel te veel lawaai op de korstige voorjaarssneeuw om reeën en gemzen en zo te kunnen betrappen (de sporen zien we wel).

Licht en donker

Font d'Urle - Vassieux. Via Puy de la Gavère. Op de kam die de zuidwest rand van de Vercors vormt: het helderste licht dat je je kan voorstellen. De Mont Ventoux in het zuiden en de oostrand van het Massif Central, met de Cévennes en Mont Pilat, die allemaal meer dan 100 km verderop liggen, zijn helder zichtbaar. De Alpen blijven uit het zicht, verborgen achter de Grand Veymont en zijn buren.
Het contrast met een paar ondergrondse zijsprongen kon niet groter zijn. Glacières, waar de sneeuw tot lang in de zomer blijft liggen. En het museum van de Résistance, dat erg toepasselijk ondergronds gebouwd is. Zware kost, die in de groep nog een paar uur zeer interessante discussies oplevert.






Overnachting in Pot Grayon, in een Gîte die vooral mikt op ruiters en waar we stevig in western-sfeer ondergedompeld worden. 

Kerk en Koning

Herbouilly - La Chapelle. Gisteren was het vooral een tocht door de bossen, vandaag waren het de open ruimtes die de sfeer bepaalden. 

De besneeuwde vlakte (wat heet "vlak") van Darbounouse er Pot de Play in de voormiddag, de veel lager gelegen vlakte van La Chapelle en Vercors waar de lente met de eerste bloemen en vlinders doorbreekt, in de namiddag. 

De kern van la Chapelle is merkwaardig harmonieus, met brede straten en alle gevels op dezelfde manier netjes afgewerkt. Het hele centrum (behalve de kerk en school waar het dorp was bijeengedreven) was immers platgebrand door de Duitsers bij het neerslaan van de opstand van 1944; alles is daarna in één keer herbouwd. Ik bezoek er ook de koer van de gefusilleerden en de ruïnes van de middeleeuwse burcht. Rond de burcht ontstond het eerste dorp. Na verloop van tijd ontstond op de vlakte aan de voet van de burchtheuvel, 500 m verder, een tweede dorp en daar kwam ook de kapel. De twee kernen kregen de logische namen "kapel" en "kasteel". En toen de koning geen interesse meer had en dat verouderd prutsburchtje tot ruïne liet vervallen werd la Chapelle op de duur de naam voor het hele dorp. 

Terrasjes doen

Deze middag sloot ik aan bij de groepsreis. Afspraak in Corrençon. 

Ik ging er heen via de Pas de l'Ane. Dat was op het eerste zicht de enige manier om weg te blijven van de geprepareerde boulevards van de langlaufers. Rond de pas was het ruig met lastig spoorwerk. Maar bij de afdaling werd het steeds drukker. Raquettes waren overbodig en om niet te vroeg aan te komen werd er een pauze ingelast in Clariant. Het eerste terrasje, met machtig zicht op de Moucherolle en andere pieken. En om te zien wat voor trucjes er nog zijn om met peuters te bergen in te trekken (pulka, skiën tussen de benen van papa, rugzak,...)

Na even wachten op een ander terras was de groep bijeen. De megapicknick was gelukkig gewoon in de natuur. 

Terug naar Auberge de Roybon langs een andere col, de Pas de la Sambue. En ja, met een lokale gids kom je op speciale plekjes. Vandaag : scialets, de grote putten die vaak de ingang van een grot vormen. Een typisch Vercors woord.  

Vercors 1944 - je kan er niet omheen

Lans - Herbouilly. De tocht had drie duidelijke delen.
Eerste deel: ik had me laten verleiden door de kleurrijke beschrijving door de eigenaar van de B&B. Die Sentier Gobert, met zijn prachtige uitzichten, gemzen, wolfsporen... Wild en nauwelijks bezoek... Dus ook nauwelijks gespoord. Na een paar lastige stukjes ben ik er wijselijk uitgestapt. Wat nog zou komen zou veel te gevaarlijk en tijdrovend zijn.




Deel twee was de onvermijdelijke confrontatie met het verzet in 1944. Direct na de landing in Normandië verklaarde het Verzet de Vercors als bevrijd gebied. Dat werkte een aantal weken tot de Duitse troepen een serieuze aanval opzetten. De paar duizend verzetsstrijders, deels ex-militair maar grotendeels bevlogen jonge gasten, met veel te weinig wapens en zonder echte steun van de Amerikaanse of Britse troepen, hadden geen schijn van kans tegen het Duitse leger en de fascistische Franse milities.
Ik volg de weg van Villard naar Valchevrière, die bij de finale Duitse aanval de frontlijn was, hoog boven de gorges de Bourne. De monumentjes vormen hier een Kruisweg. Een poging van katholiek Frankrijk (dat de collaboratie steunde) om het terug goed te maken? Valchevrière is een van de dorpjes die platgebrand werden als represaille. Het is nooit hersteld maar de ruïnes worden beheerd als monument.


Met al die omwegjes was er wel wat vertraging. De laatste 8 km waren dus flink doorstappen om voor donker en avondmaal aan te komen in de Auberge de Roybon. Raquettes op de rugzak en kiezen voor de aangestampte sneeuw van de langlaufpistes bleek de beste formule voor deel drie.

Als monument bewaard : ruïne van Ferme d'Herbouilly

Fabulous fifties, superb sixties

De eerste etappe ging van Saint Nizier naar Lans en Vercors. Met nog een extra stuk onder Saint Nizier erbij omdat mijn overigens lieve kamergenoten hun wekkers veel te vroeg lieten aflopen. Wat doet een mens dan op een wandelvakantie : wandelen natuurlijk.

In de verte de Belledonne keten en de Mont Blanc.

Onderweg twee resten van iconische gebouwen vol glamour en prestige van rond 1960: de skischans van de winterspelen in Grenoble en het luxehotel Hermitage boven op de top van de Moucherotte.
De skischans staat er nog maar is onbruikbaar. Het hotel (bekend van films met Brigitte Bardot, met James Bond...) sloot rond 1975 de deuren en is tien jaar geleden afgebroken.
De tocht was magnifiek. Grenoble, zo'n 1500 lager, aan de voet van een verticale rots lijkt het wel. In de verte het scherpe profiel van de Mont Blanc. 



Op het einde wordt de graat breder en stoten we op een natuurlijke tunnel naar ergens halverwege de rotswand.


De overnachting is in een b&b van de oude stijl dus bij iemand thuis. Ik had het adres fout. Het resultaat is grappig : ik passeer langs de b&b loop door en de gastheer loodst me een kwartier later langs een andere route terug naar omhoog. Een lokaal rondje zoals op het einde van een fietskoers.
De man is zeer interessant. Interesse in wandelen (begeleidt groepen in Canada) en geschiedenis (maakte o.a. een documentaire over de acties van het verzet en de bloedige neerslag ervan in de Vercors in 1944).

Besparen op treinen en grensmuren bezoeken

Smokkelpaadjes... Op mijn andere reizen nam ik ze vaak, maar dan hoog in de bergen. Nu tussen Moeskroen en Tourcoing.

Ingrid had me ruim op tijd gedropt in Kortrijk. Gelukkig maar want op het laatste moment ontdekte ik dat de treinen naar Rijsel afgeschaft waren. Iets met werken of zo, niet de moeite om duidelijk mee te delen. Op zo'n moment zie je duidelijk de mentale achterstand bij NMBS. Het Belgische NMBS verzorgt de trein tussen Kortrijk en Rijsel, op Frans spoor. Binnenkort wordt dit de norm en kan iedereen een trein laten rijden op andermans spoor. Toch blijft NMBS een onderscheid maken, voor prijs, services,  aanbod,... tussen de treinen die ze laat rijden in België en die ze laat rijden in buitenland.

Het werd dus, vluchtelingsgewijs : de bus naar Moeskroen, te voet de grens oversteken langs achterafpaadjes en dan de metro nemen.

Op de grens volg ik 1,5 km lang het hek. Jawel! Niets in vergelijking met het bouwproject waarvoor Trump de democratie afschaft zodat hij dat nutteloos ding aan zijn vrienden aannemers kan uitgeven. Maar toch een hek. Want stel je voor dat mensen uit Moeskroen zomaar kunnen gaan sporten in Tourcoing of omgekeerd gaan shoppen in Moeskroen!

De TGV vanuit Rijsel is ook niet wat we gewoon zijn. Het is zo'n gestripte trein van OuiGo: minder bagageruimte, geen vuilbakjes, geen wifi, geen stopcontact, chaos bij het instappen door falende digitale toestanden... Welkom bij de low cost toestanden op het spoor. We klagen niet hoor. Het blijft een luxe, in de zetel zuidwaarts zoeven en alleen maar wat dutten, lezen en blogjes maken. En vanaf Parijs belotte (manillen op z'n Frans) leren spelen met een gezin dat terugkeert na de vakantie.

Vanaf Lyon komt er ook "bergspotten" bij. Heerlijk die steile kalkwanden met sneeuw op de toppen en de vlakkere stukken tegen de helderste hemel die men zich kan inbeelden. Na aankomst in Grenoble blijf ik nog buiten tot lang na zonsondergang de bergen niet meer te zien zijn.

Ik deel de kamer met twee Engelse IT-ers die werken in Frankrijk en hier komen skiën. Ik was onder de indruk hoe goed ze Frans spreken.