Acclimatiseren aan de beschaving

Col de l'Arc - Moucherotte - Saint-Nizier

Za 21 - 16 km - 550 m+

Leen en Sam waren gisteren nog tot 10 uur 's avonds onze flessen gaan bijvullen in het piepkleine bronnetje van de Col. Dus konden we zonder problemen met een royale watervoorraad richting de laatste grote toppen van de Vercors : Pic Saint Michel en Moucherotte. 

Het was snel duidelijk dat de eenzaamheid voorbij was. 2 à 3 groepjes of solisten per dag kruisen ? Een fijne herinnering. Trailrunners, sportieve stappers, dagjesmensen op weg naar een picnic plek,... Dit stuk van de Vercors is waar heel  Grenoble zijn portie groen en beweging gaat halen. 

De Pic Saint Michel staat een beetje naar voor : iets meer oostelijk dan de rest van de toppen van de Vercors kam. Een heerlijke eerste pauzeplek om terug te kijken op de voorbije dagen : Mont Aiguille,  Veymont, Deux Sœurs, de piekjes die we deux Frères zijn gaan noemen, de Crocs van gisteravond. Maar ook de overkant licht prachtig te blinken ; Écrins, Belledonne, Chartreuse, Grandes Rousses...

Voor mij zaten er op deze bekende kam toch nog wat verrassingen, zaken die er bij zijn gekomen of die ik vroeger heb gemist. Een mini skywalk waar je de verticale rotsen dwars door de vloer kan zien. Het gloednieuwe museum vol prachtige prenten in de machinekamer van het verdwenen Hermitage hotel op de Moucherotte, zowaar een bron onder de Moucherotte, heel veel klimmers op de Trois Pucelles.

De verrassing van de dag was toch de mini camping. Dat is echt een aanrader. Heerlijk thuiskomen in een grote tuin. Lieve gastheren, twee brave honden, perfecte douches en een zwembadje dat ze "spa" noemen. Ze gaan flink richting pensioen en er is nog geen overnemer in zicht voor hun boerderij (die recent te maken kreeg met brand en een tornado). Ik duim dat deze unieke oase mag blijven bestaan. 

Ook deze avond zijn er warmte-onweders die vooral elders terecht komen.

2 Cols en 1 grote Cadeau

Refuge. Soldanelle - Col Vert - Col de l'Arc

Vr 20 - 17 km - 900 m+

Extraatje Arche des Crocs + la Main

Domper bij het opstaan : de knie van Paul speelt op. De nacht heeft de pijn niet verminderd, in tegendeel. Het heerlijke ontbijt op het terras van de berghut wordt voor mij dus ingekrompen tot een paar minuten. Na wat over en weer praten zijn er twee opties. Ofwel de korte afdaling te voet naar de Col d'Arzelier en liften, ofwel wachten tot de volgende ochtend en met de eigenaars van de Soldanelle naar Grenoble of zelfs Lyon rijden. Paul kiest voor kort doorbijten en kan 's middags al een TGV oppikken richting België. 

Wij nemen afscheid van deze prachtige plek en volgen de laatste kilometers van de Balcon Est. Wat een mooi pad, onterecht miskend. 

De Col Vert is opnieuw een poort naar een andere wereld. Niet zozeer qua landschap. Het is er drukker, toeristischer. Gedaan met de wilde eenzaamheid van op een hele dag hooguit 2 of 3 andere groepjes of solo trekkers kruisten. 

De Roybon hut is groot en lijkt netjes, maar de geur en sfeer wijzen op veel zatte parties ipv. thuiskomen na een dag intense natuurbeleving. Mijn siësta is veeeel te kort. Ik had duidelijk beter moeten uitleggen dat siësta's heilig zijn voor een Bert na een avond berghut met veel te veel geregel en erg laat in de slaapzak. 

De Sentier Gobert is een prachtig parcours ver boven de tralala van Villard en Lans. Veel trailrunners en dagwandelaars. Bij de Fontaine Froide gooien we alle flessen vol. Voor een bivak op de andere Col : de Col de l'Arc.

We maken met een paar mensen nog een extraatje over smalle paadjes naar een paar geologische rariteiten. De Arche des Crocs is een immense rotspoort die bijna niemand weet liggen. La main is een natuurlijke hand die naar Grenoble zwaait, anderhalve kilometer dieper.

Ondertussen groeien in de verte de onweerswolken aaneen tot een dreigende zwarte wolkenmuur. Mijn pronostiek dat die warmte-onweders beperkt zouden blijven tot de veel hogere bergen dieper in de Alpen, bleek de juiste. We hielden de regenkleding klaar, maar konden rustig onze laatste vriesdroogzakjes degusteren in een windvrij hoekje onder de Col.

Terug op de Col was er een onverwachte cadeau : het onweer had alle nevels weggespoeld en alle toppen van Belledonne, Taillefer, Ecrins,... waren haarscherp te zien. In de zachtoranje kleuren van de ondergaande zon natuurlijk. Onmogelijk om dit op foto's te vatten.

Dankbaar dat we allemaal en heel zijn aangekomen

Jasse du Play - Balcon Est - Refuge Soldanelle 

Do 19 - 18.5 km - 700 m+

Wakker worden gebeurde in schuifjes. Rond 5 uur kwam er een groepje kwetterende jeugd langs. We sliepen even door. Bij ons ontbijt kwamen ze opnieuw langs, en alle mysteries van deze nacht werden opgelost. Het waren 5 jongeren uit de streek die tijdens de nacht foto's maakten en om 5 uur naar de Col trokken voor een prachtige zonsopgang. 

Wij vertrokken pas een uur later. Heerlijk fris, zacht gras en veel bloemen, vogels in de bomen, heel de Hauts Plateaux aan onze voeten, zachte hellingen.

De Pas de Berriéve was een poort naar een andere wereld. Stenig, stoffig, steil, warm, zuiderse parfums, zomerbloemen, imposante rotstorens. 

Het eerste deel was pittig : met een paar lastige kruisingen van droge beddingen van stortbeken waar het pad even vervangen werd door klauteren over blauwachtige kalksteen of balanceren over losse kiezels en keien. 

Het tweede deel, na de middagpauze in het schattige bivakhutje van abri de Peyrerousse, was meer doorstappen en kilometers maken. 

Waarom deze titel : onderweg waren er drie incidentjes die gelukkig afliepen met alleen de schrik. Wat er gebeurde is bedoeld voor het ritueel uurtje "straffe verhalen vertellen" dat bergwandelaars af en toe onder elkaar houden. We werden beschermd !

De Soldanelle berghut blijft gelukkig gewoon besraan. Zelf had ik schrik dat ze het financieel lastig zouden krijgen na het sluiten van de zetellift in 2019. Ze verzekerden me dat dit niet zo is, dat het publiek van bergwandelaars voor hen altijd belangrijker was en dat ze hun beste fles gekraakt hebben toen een paar weken geleden eindelijk die lelijke pylonen van de lift waren weggehaald. 

Nog altijd prachtig zomerweer, eigenlijk is het veel te warm hier. De meesten besluiten om de slaapzaal te laten voor wat het is en rollen matje en slaapzak uit op de terras van de hut.

De wolk op de juiste plaats

Chaumailloux - Grand Veymont - Jasse du Play 

Woe 18 - 16 km - 1050 m+

De positieve routine van de tocht installeert zich, een paar goede afspraken zijn gemaakt om de toestand van gisteren te beperken tot gisteren en er voor de rest veel uit te leren. 

En hop, we zijn vertrokken. 

Eerst de Peyre Rouge dwarsen. De gewone chaotische opeenvolging van putten, nijdige klimmetjes, bulten, kloven, dalletjes, groepjes bomen, kalksteenrots,... die zo typisch is voor de Vercors. Ik loop maar één keer een fout pad in. Het staat niet op de kaart maar is wel gemarkeerd met steenmannetjes. Ik heb ontzettend veel zin om dit spoor gewoon eens te volgen om te kijken waar het uitkomt. Maar dat lukt niet : ik ben in groep en we hebben een strak programma. 

Na de chaos, de rustige vlakte van de Plaine de Queyrie en de bron van Bachassons. We doen haasje over met het koppel dat samen met ons bivakkeerde. Het is hun eerste tocht met een trekkerstentje en ze genieten er echt van. 

Bij de middagpauze wordt het drukker. Een groep ruiters, een paar trailrunners alleen, groepjes dagwandelaars en een paar hikers zoals wij. De meesten willen over de Grand Veymont, de hoogste piek van de Vercors. 

Wij klimmen gezapig door, echt blij met de wolken die er nu hangen. De welkome koelte op deze 400 m+ stijgen, is ons veel meer waard dan het beperkte panorama. De Mont Aiguille die in en uit de wolken schuift is perfect voor ons.

De afdaling vraagt zijn tijd. Beter zo dan een glijpartij. Beter traag dan geforceerd. We komen uiteindelijk uit bij de bronnen van Jasse du Play. Die liggen op één km van de zone waar ik wil bivakkeren. We merken meteen het grote nadeel van de Vercors te doorkruisen in groep : teveel bronnen geven nauwelijks water. We doen er een 3 kwartier over om voor ons alle 10 water bijeen te tappen voor avondeten, ontbijt en het eerste kleine stukje tocht.

Elders is het de lange droogte. Hier is het complexer : een groot deel van het water wordt omgeleid naar de herder een km of zo verderop. 

'S nachts was er iets vreemd. Ik was even uit de tent voor de gewone dingen : plasje, tent wat opspannen, onder de indruk zijn van een glorieuze sterrenhemel zonder lichtvervuiling. Een ster is fake : er is een groepje onderweg, een kleine km verderop. Wat doen die daar ? En nu ?