Waarom in de Vercors ?
Na 2 jaren zonder tocht op sneeuwraquettes wil ik deze winter toch opnieuw aanknopen met een oude traditie : een week solo op weg met sneeuwraquettes.
De Jura heb ik ondertussen afgeschreven : gemiddeld te laag in deze tijden van global warming. Ik kies uiteindelijk voor de Vercors die een stuk hoger ligt. En waar je toch solo uit de voeten kan zonder lawinerisico.
De inschatting bleek juist. In de Jura was van het dik pak sneeuw van Kerstmis ondertussen niks meer over. In de Vercors was er wat weggesmolten en uitgehard, maar op de Hauts Plateaux lag nog steeds 0.5 tot 1 m.
Welke tocht ?
Ik wilde vooral de minder gekende uithoeken verkennen. Forêt de Lente, Plateau d'Ambel, Plateau de Sornin... Mijn favoriete plekjes mochten ook niet ontbreken. En alles moest flexibel genoeg zijn om de etappes toch af te werken als de sneeuwcondities erg zwaar zouden zijn.
Het resultaat is een soort U, geen traversée maar bijna een rondje.
Bivakhut, gîte of tent ?
De Vercors hebben een geweldig netwerk van gratis onbewaakte hutten. De tent geeft meer vrijheid, maar is een serieus extra gewicht (4 seizoens tent, extra matje,...) en zie ik écht niet zitten bij papsneeuw. In plaats van een erg zware rugzak koos ik ervoor om desnoods een paar nachten met vervelende of snurkende compagnons opgescheept te zitten.
Materiaal ?
Zoals hoog in de bergen in de zomer, maar met betere slaapzak en met degelijke raquettes. Beide gehuurd in Mounteqshop.
Heen en terugreis
Vanuit Rijsel met TGV naar Valence, dan lokale trein en korte taxirit - bus en trein zijn hier gewoon niet goed op elkaar afgestemd
Terug TGV vanuit Grenoble.
Sneller, relaxer en voor minder dan de helft van de prijs van een autorit.
De tocht :
Geen sneeuw, wel fijne paden door loofbos en erg mooie zichten op de canyon van de Combe Laval.
Geen onbewaakte hutten hier, overnachting in de gîte Quartier Libre.
Het eerste deel is vooral afstand maken door brede bosdreven. De zijsprongen naar de panoramaplekken niet missen !
De Serre de Montue is een mooie graatoverschreiding, met een steile inklim die niet voor iedereen is weggelegd en no-go zone is bij verhoogd lawinegevaar.
Uitbollen op het prachtige Plateau d'Ambel dat veel te weinig gekend is bij Vlaamse hikers.
Overnachting in Refuge de Tubanet.
Plan B was een verl kortere etappe naar Cabane de Crobache.
Bij dit mooie weer is de zuidrand van de Vercors, met zijn 200 m hoge verticale kliffen, de beste keuze. Het kan er ook hevig waaien, en dan is inkorten via de bossen te noorden van het plateau aanbevolen.
De Puy de la Gagère is een mooie top, halfweg.
Overnachting in de hut van Col de Vassieux. Ik week uit naar Vercors Intense waar een stadsgenote van mij een nieuwe gîte opstart.
De Col de Rousset is een klassiek startpunt en dit stuk van de GR93 is vrij populair. Ik koos voor varianten met veel weidser uitzicht over de kammen van But d'Aiglette en Montagne de Beure.
Nog een eindsprint naar Chaumailloux, voor mij de mooiste bivakplek van de Vercors
Plan B was uiteraard om te stoppen in Pré Peyret.
De condities waren perfect. Dus twee overschrijdingen van toppen die in de winter stukken haalbaarder zijn de Grand Veymont.
Een deel van de etappe was ongespoord.
Een deel van de etappe was ongespoord.
Deze twee toppen blijven lievelingsplekken voor mij.
Overnachting in Pré Peyret die deze nacht eens niet de drukste hut van de Vercors was.
Verse sneeuw die overgaat in regen - niet ideaal. Toch plak ik er nog een extraatje aan. Van de Col de Bachassons blijft vooral de felle wind met verse sneeuw en de dreigende westwand van de Grand Veymont in de herinnering.
Doorsteek naar de piepkleine hut van Thiolache du Milieu.
Beetje ziek en flutweer. Dooi en papsneeuw. Dit vraagt om plan B, namelijk de GR. Ik trakteer me - mits een omweg - op een warme en droge middagpauze.
Plan A nl. de onbekende Pas de la Morta gaan verkennen in heen-en-terug modus, is voor een andere keer.
Het stedelijkste stuk Vercors kan je met frequente en soms gratis bussen overslaan. De kam tussen Lans en Autrans ligt noord-zuid en is aan de westkant bebost. Anders dan op alle andere Vercors kammen blijft de sneeuw hier liggen en wordt ze niet direct weggeblazen. Een prachtige kam voor sneeuwraquettes, met uitzicht op de hele Alpen.
Geen bruikbare onbewaakte hutten in deze zone, wel twee goede gîtes. Ik koos voor Refuge de Feneys.
De uiterste noordkant van de Vercors is een uitgestrekte Lapiaz : een kalksteenplateau waarin ingestorte grotten en uitgesleten kloven voor een erg complex reliëf zorgen. Ik wilde het wel anders, maar volgde uiteindelijk de braafjes de GR.
Engins is het logische eindpunt. Ik deed nog een lange extra, via oeroude paden tot aan de rand van Grenoble.
