Woe 18 - 16 km - 1050 m+
De positieve routine van de tocht installeert zich, een paar goede afspraken zijn gemaakt om de toestand van gisteren te beperken tot gisteren en er voor de rest veel uit te leren.
En hop, we zijn vertrokken.
Eerst de Peyre Rouge dwarsen. De gewone chaotische opeenvolging van putten, nijdige klimmetjes, bulten, kloven, dalletjes, groepjes bomen, kalksteenrots,... die zo typisch is voor de Vercors. Ik loop maar één keer een fout pad in. Het staat niet op de kaart maar is wel gemarkeerd met steenmannetjes. Ik heb ontzettend veel zin om dit spoor gewoon eens te volgen om te kijken waar het uitkomt. Maar dat lukt niet : ik ben in groep en we hebben een strak programma.
Na de chaos, de rustige vlakte van de Plaine de Queyrie en de bron van Bachassons. We doen haasje over met het koppel dat samen met ons bivakkeerde. Het is hun eerste tocht met een trekkerstentje en ze genieten er echt van.
Bij de middagpauze wordt het drukker. Een groep ruiters, een paar trailrunners alleen, groepjes dagwandelaars en een paar hikers zoals wij. De meesten willen over de Grand Veymont, de hoogste piek van de Vercors.
Wij klimmen gezapig door, echt blij met de wolken die er nu hangen. De welkome koelte op deze 400 m+ stijgen, is ons veel meer waard dan het beperkte panorama. De Mont Aiguille die in en uit de wolken schuift is perfect voor ons.
De afdaling vraagt zijn tijd. Beter zo dan een glijpartij. Beter traag dan geforceerd. We komen uiteindelijk uit bij de bronnen van Jasse du Play. Die liggen op één km van de zone waar ik wil bivakkeren. We merken meteen het grote nadeel van de Vercors te doorkruisen in groep : teveel bronnen geven nauwelijks water. We doen er een 3 kwartier over om voor ons alle 10 water bijeen te tappen voor avondeten, ontbijt en het eerste kleine stukje tocht.
Elders is het de lange droogte. Hier is het complexer : een groot deel van het water wordt omgeleid naar de herder een km of zo verderop.
