Op weg naar een échte berghut

Villard-de-Lans - Refuge de Feneys 

20 km 950 m+ 450 m-

Sneeuw : hard op 2/3 van etappe 

Het stuk tussen Corrençon en Villard-de-Lans sla ik over met de gratis navette. Ze is blijkbaar niet goed gekend : ik ben de enige passagier. Ideaal om met de chauffeur te kletsen. Hij komt uit de buurt van Rijsel, heeft een Vlaamse naam en woont nu hier omwille van de ijshockey carrière van zijn zoon. We hebben het vooral over hoe dit kleine skistation transformeert naar aanhangsel van Grenoble. Erg herkenbaar, net als de Belgische kust een aanhangsel is van Antwerpen en Brussel. Vlot consumeerbare natuur waarbij het oorspronkelijke verband (sporten op zee of skiën hier) er niet meer echt toe doet, ideaal voor in het weekend of de oude dag, met alleen maar werk in de bouw en in de verzorging. 

De ruimtelijke ordening wordt hier een stuk serieuzer genomen dan in Vlaanderen. Ik ben vrij snel uit het centrum en loop een uur of zo door een lichtglooiende "vlakte" die afgesloten wordt door een fraaie rij besneeuwde pieken.

Na een paar km pik ik aan de andere kant een traag stijgend oud pad door loofbossen. Dat brengt me heel traag naar de kam tussen de grote vallei van Lans en de wat kleinere vallei va Autrans. Vanaf ca. 1400 m doe ik de raquettes aan.

De uitzichten blijven subliem. De rij pieken van de Vercors vallen weg en het uitzicht opent zich op de rest van de Alpen : Meije en Râteau in de Écrins, les Grandes Rousses, de hele Belledonne, links de Chartreuse daarachter de Mont Blanc. 

De timing van het weer is perfect. Net nu ik opnieuw een etappe heb over een kam, zijn de twee dagen sneeuw en regen voorbij en is er helder zicht over 100 km en meer.

Ik treuzel en volg de kam langer dan gepland. De hele zonsondergang is een feest voor de ogen. 

Ruw onderbroken door een Bouchez-achtige Fransman die zijn honden midden in dit kwetsbare natuurgebied ongelijnd laat loslopen en die vind dat het normaal is dat die honden wildblaffend - in mijn beleving zeer agressief - op mij afspurten. "Ah, c'est normal, c'est les bâtons, ça leur fait réagir comme ça". Ja hallo, iedereen loopt hier nu rond met wandelstokken. 

Na het avondeten in de Refuge de Feneys blijft dat de vraag. Ongelijnde honden, auto's die zich op de gekste plekken parkeren, wildkakken rond de parking, kampvuur maken recht onder pijnbomen, ... en dat allemaal in een beschermd natuurgebied : het is geen probleem van "de jeugd" of een andere afgebakende groep. Blijkbaar iets algemeen dat "natuur" iets is wat geconsumeerd wordt en waar voor de rest alleen de waarden en normen van de eigen sociale bubbel gelden.